Mafia 1: Badass Heiress (Under Revision/Editing)

Chapter 16

◽The worried Pire◽

⭐Deathalé⭐

Two groups of gangsters went up to the arena, they consist of 20 members each and looks like they are going to be my playmates for tonight.

Kitang kita ko ang ngisi sa kanilang mga muka na ginantihan ko lang ng titig. Unang sumugod ang mga gangster na naka leather jacket.

Iwas, sapak, sipa ang ginawa ko hanggang sa maubos sila. Nagpagpag ako ng kamay at humarap sa isang grupo na mga naka t-shirt ng black. Why do gangsters love black? I also don't know the answer.

Compared to the other group, they are much better interms of battling. Sumuntok nang kanan ang isa kaya yumuko ako para yung lalaking nasa likod ko ang masapak niya, sinuntok ko siya sa sikmura dahilan para mapa attras siya.

"Sino kaba talaga?"

"No need to know mister"

Sinapak ko siya at sinipa sa tagiliran. I did the same with the others hanggang sa napatumba ko na silang lahat. Katahimikan ang namayani hanggang sa unti-unti na silang nag cheer. Parang mga tanga.

"That was a wonderful fight. Key is so strong to beat 40 persons sa loob ng isang oras. So obviously, isa na siyang ganap na member ng purgatory underground philippine branch."

A loud cheer envelopes us. Kinuha ko ang official credit card ko dito na hawak ng babae. Dito nila ilalagay ang mga mapapanalunan kong prizes every fight na maipapanalo ko.

Nagulat sila sa ginawa ko pero wala akong pake. Kaagad kong pinuntahan ang motor ko at lumabas ng vicinity.

Paglabas ko ay may sumulpot na isang big motorbike na latest model ng company namin. Yeah, we have a company na gumagawa ng mga mabibilis na motor at kotse.

Looks like someone wants to have a race with me.

*VROOOOOOM*

With full speed nilagpasan ko siya. She's a girl based on her body built. As of me, i don't even care kung lalaki man siya o babae, all i want is to have fun hanggat hindi pa ako kilala ng lahat.

Malayo na'ko sa kanya kaya hindi ko na siya inintindi. I went straight to my path pauwi sa mansion. Walang nakakaalam na lumabas ako, even Pire.

I have to do it alone, now that i have an access to that place. I can now hunt them down. Who? That's a secret for now.

Pagkarating ko sa mansion, sinalubong ako ng nagkakagulong mga reapers, lahat sila ay nagkalat at aligaga na para bang may hinahanap, some are even wearing their battle suits na para bang may susugurin.

Naalerto sila dahil sa tunog ng motor ko. Meron ba akong nakaligtaan na activity ngayon ng organisasyon?

Bumaba ako sa motor at tinanggal ang helmet ko.

"Ano meron?"

Isang nagngangalit na pagmumuka ni Pire ang bumulaga sakin. Gago to, kung saan saan sumusulpot.

"Saan ka nanggaling!!" wow naman, napakadiin naman ng pagkaka tanong niya nun.

"Diyan sa tabi-tabi. Nagpahangin."

"Sa tabi-tabi!!! Nagpahangin!! Hindi mo ba alam na sobra mo ako/kaming pinag-alala!! Akala namin nakuha kana ng mga kalaban!! We thought something bad happened to you!! Tapos ngayon, yan ang sasabihin mo!!!" he shouted right through my face.

"Pire! wag mong sigawan ang young lady." banta ni Butler Jin sa kanya.

"Tss. Yeah right."

Tinalikuran niya na ako at nagpunta sa kung saan. Kasalanan ko ba talaga? Totoo?

"Pagpasensyahan niyo na si Pire young lady, sobrang nag-alala lang iyon sa inyo. Sa katunayan, balak sana naming sugurin ang mga kalaban ng organisasyon dahil sa pag aakalang baka hawak ka nila."

"Okay lang Butler Jin, pasensya na sa abala. Sabihan mo na silang magpahinga."

"Yes young lady."

Yumuko siya at ako naman ay sinundan ang daan na tinahak ni Pire—sa garden. Siguro nga kasalanan ko kasi hindi ako nagpaalam at nag-alala siya, hindi ko naman sadya. I mean oo sinadya ko na huwag magpaalam pero para naman sa kanya iyon. Sa ilang araw kasi naming pagkakasama, alam kong idadawit niya ang sarili niya sa gulong ako lang dapat ang humarap.

Naratnan ko siyang nakaupo sa damuhan at nakayuko. Hindi ko makita ang mukha niya kaya hindi ko alam kung tulog siya o ano.

"Pire?" pagtawag ko ngunit hindi siya sumagot. Nagtatampo siguro sakin kasi di ko siya sinama o kaya naman ay dahil sa sobrang pag-aalala niya.

Nahiga ako sa damuhan sa tabi niya at tumingin sa mga nagliliwanag na bituin. Isang napakapayapang gabi—kahit na hindi payapa ang pinuntahan ko. Malamig ang simoy ng hangin na dumadampi sa aking balat, tahimik na paligid at sariwang hangin. Sana nandito sila Mommy at Daddy para sabay naming i appreciate ang payapang gabing ito pero hindi maaari dahil may mga tungkulin silang dapat gampanan.

"I'm sorry for making you worried Pire. Minsan it just have to be me. Ayokong masangkot kapa sa ibang bagay na dapat hindi ka kasali. Sa lahat ng mga nakaka usap kong reaper namin, you're the only one that i cared the most. Ikaw ang kauna-unahang reaper na tinuring ko ng parang isang kapatid. I'm sorry but it have to be this way."

Isang katahimikan nanaman ang namayani sa pagitan naming dalawa. Ganoon naba siya nag-alala at napipi siya? Hayy paano kaya ako makakabawi?

"I don't care whatever you do but fvck it Tori, dapat kasama mo ako. Gaano man kadelikado yan, hindi man ako damay diyan, i don't care. I just want your safety, i just want to make sure that i'll die first before you. I can't see you suffering and I'm doing nothing. I'm so fvcking worried about you Tori."

Lumingon ako sa kanya at nakatingin pala siya sakin. Namumula ang mga mata niya at may mga luha pang nagsisilabasan. He's crying for pete's sake!! Pire is crying!!

Umupo ako katapat niya, pinunasan ko ang muka niya dahil basa na ng luha, at pinaharap siya sakin—eye to eye, ganon.

"I'm sorry. Don't worry sa susunod sasabihin ko na kung saan ako pupunta. I will always let you know about my activity."

"promise?"

"Promise"

And that's a lie. I can't risk his life for my personal fight. I want to do it alone na walang nadadamay. I'm sorry Pire but i lied.

➡