Her Lost Realm (TagLish)

Chapter II: Self

"To that girl who thought it was peace that she felt,
May you know everything about yourself."

II: Self

- February 10, 2024 (edited)

→ →✧•✧← ←

BIGLA akong napatingin sa salaming biglang bungad sa aking pagkatao at aking nakita ang kagandahan kong tila'y kumukupas na dahil sa mga happenings today... na pwede ko nang maging excuse para tumalon.

Ay naman eh 'no? Haggard yarn? Sana happy happy na braincells ko ngayon kung 'di lang dahil... nakakasura!!

Ay. May utak ba ako?

At bakit may nakadikit na salamin dito?!

Napabuntong hininga nalamang ako at muling naglakad noong may narinig akong mga yapak na parang nagmamadali, at kasunod nito'y ang pagtakip ng aking dalawang mata'y ikinabahala... ni bathala.

Siyempre ikinabahala ko. Sino pa nga ba, kayo?

Hay, daming kaganapan! Sino nanaman ba kasi 'to!? Sinisira niyo kagandahan ko! Eto na nga lang meron ang binibini!

Napataas nalamang ako ng aking mga kamay, as worry engulfed me, habang nagf-flashback ang mga nangyari sa'kin ngayong umaga that made me infuriated. For the second time in a while, I sighed, raising my hands na para bang tinutukan lang ako ng baril sa likod. After all, unang araw palang ng eskwela, sukong suko na kaluluwa ko.

"Kung sino ka mang kidnapper ka na target ay magagandang tulad ko, pwede bang ihagis mo nalang ako jan? Gusto ko na umuwi sa langit."

"Tsk, maihahagis ko ba ang isang matakaw na tulad mo?"

Nostalgia hit me, dahilan kaya napilitan akong magpumiglas at humarap sa taong nanakip ng aking mga mata.

That hazel eyes, silky raven hair... and that plump red lips na ilang beses ko nang ikinwento noon kay Mama dahil sa inggit. Not to mention his malakoreanong balat, at ang kanyang height na hanggang ngayon ay mas lumalamang parin sa height ko.

Oh no Mr. Sherlock...

"Dann?"

"Dann Immanuel Vartesilla, at your service!" Nakangiting sabi niya as he took a gentleman's bow right in front of me... and around strangers who are currently looking at him.

Awe, excitement, and envy---mga emosyson na biglang umalingangaw sa paligid namin, ngunit ang tumatak lamang ngayon sa kukote kong mamamatay na ay ang kahihiyang idinudulot ni Dann sa paligid namin. Kahihiyang kukupas sa ganda ko.

Pero infernes, nakakainlove sana ang tulad niyang nagpapakalalaki...

Ang problema nga lang ay naiinis ako. Apaka-wrong timing!

Gets ko naman kasi na nakaka-attract talaga sadya ang ano... kagandahan ko, pero sobra na ung attraction na natanggap ko ngayong araw. Dumagdag ka pa Dann!

Agad ko siyang siniko dahil sa inis na nararamdaman ko. He only laughed it off, which causes everyone to mumble beneath their breaths. I sighed, turned around and left him, pero ang kanyang matinis na boses na nagpairita pa lalo ng aking kaloob-looban ang nag-echo sa buong hallway, dahilan para sila nang lahat ay magtinginan sa'min.

"Elena, wait!" Sigaw niya as he ran after me and grabbed my bag, ready nang mafall sa concrete floor.

Sana natuloy pagkabagsak mo boii.